Yargıtay 23. Hukuk Dairesi’nin 26.01.2016 tarihli 2015/1465 Esas ve 2016/363 Karar sayılı ilamında özetle; davacı vekili, dava dilekçesinde, taraflar arasında sözleşme konusu inşaatın 01.12.2009 tarihinde teslim edilmesinin kararlaştırıldığını bildirerek, bu tarihten itibaren sözleşmedeki gecikme tazminatının ödenmesini istemiştir. Yine, dava dilekçesine eklediği, 19.04.2011 günlü davalıya gönderdiği ihtarnamesinde de açıkça inşaatın teslimi gereken tarihin 01.12.2009 olarak kararlaştırıldığını belirtmiştir. Bu durumda, inşaatın teslimi gereken tarihin taraflar arasındaki sözlü anlaşma gereğince 01.12.2009 olarak kabulü zorunludur. Bununla birlikte, her ne kadar dava dilekçesinde, taraflar arasında imzalandığı iddia edilen protokol gereğince aylık 20.000,00 TL gecikme tazminatı istenmiş ise de, böyle bir protokol dosyaya sunulmadığından, çoğun içinde az da vardır kuralı gereğince, gecikme tazminatının rayiç kira bedeli üzerinden tespit edilmesi gereklidir. Bu itibarla, mahkemece, bilirkişiden ek rapor alınmak suretiyle, açıklanan şekilde hesaplama yapılarak,sonucuna uygun bir karar verilmesi gerekirken yazılı şekilde teslimi gereken tarihin 19.09.2002 olarak kabulü ile hesaplama yapan bilirkişi raporuna itibar edilerek hüküm kurulması hatalı olmuştur.

Devamını Oku..

Yargıtay 6. Hukuk Dairesi 27.01.2016 tarihli 2015/8322 esas sayılı 2016/496 sayılı kararına göre;
Dava, araç kiralama sözleşmesine konu araçta meydana gelen zararın tazmini istemine ilişkidir. Somut olayda, davacı kira sözleşmesine konu araçta meydana gelen zararın tazmini isteminde bulunmuştur. Taraflar arasındaki uyuşmazlık, kira ilişkisinden kaynaklandığına göre, görevli mahkeme Sulh Hukuk Mahkemesidir. Mahkemece görevsizlik kararı verilmesi gerekir.

Mahalli mahkemesinden verilmiş bulunan yukarıda tarih ve numarası yazılı tazminat davasına dair karar, davacı tarafından süresi içinde temyiz edilmiş olmakla, dosyadaki bütün kağıtlar okunup GEREĞİ GÖRÜŞÜLDÜ.

Dava, araç kiralama sözleşmesine konu araçta meydana gelen zararın tazmini İSTEMİNE İLİŞKİDİR. Mahkemece davanın reddine karar verilmiş, hüküm davacı tarafından TEMYİZ EDİLMİŞTİR.

Devamını Oku..

Velayeti dava konusu olan müşterek çocuk 1999 doğumlu olup dava tarihi itibariyle idrak çağındadır. Kendisini yakından ilgilendiren velayet konusunda mahkemece dinlenilmemiş, görüşüne başvurulmamıştır. Çocuk Hakları Sözleşmesinin 12. ve Çocuk Haklarının Kullanılmasına İlişkin Avrupa Sözleşmesinin 3. ve 6. maddeleri, iç hukuk tarafından çocuğun idrak gücüne sahip olduğunun kabul edildiği durumlarda, çocuğa adli merci önündeki kendilerini ilgilendiren davalarda kendi görüşünü ifade etmesine müsaade edilmesini ve yüksek çıkarına açıkça ters düşmediği takdirde ifade ettiği görüşe gereken önemin verilmesi gerektiğini öngörmektedir. Mahkemece çocuğun usulünce dinlenilerek, velayet konusundaki görüşünün alınmasından sonra velayetinin düzenlenmesine karar verilmesi gerekirken, eksik araştırma ve inceleme ile hüküm tesisi isabetsiz olup, bozmayı gerektirmiştir.

Taraflar arasındaki davanın yapılan muhakemesi sonunda mahalli mahkemece verilen, yukarıda tarihi ve numarası gösterilen hüküm davalı tarafından temyiz edilmekle, evrak okunup GEREĞİ GÖRÜŞÜLDÜ:

Devamını Oku..

Yargıtay 6. Hukuk Dairesinin 18.01.2016 tarihli 2015/8845 esas ve 2016/60 sayılı kararına göre;
Türk Borçlar Kanununun 315. maddesi hükmü uyarınca temerrüt nedeniyle açılacak tahliye davasının kural olarak kiralayan tarafından açılması gerekir. Kiralayanlar birden fazla ise aralarında zorunlu dava arkadaşlığı bulunduğundan ihtarnameyi birlikte göndermeleri ve yine davayı da birlikte açmaları zorunludur. Kiralayan durumunda olmayan malik veya kiralananı sonradan iktisap eden yeni malikin önceden kiracıya ihbar göndererek kira paralarının kendisine ödenmesini istemesi bu ihbarın sonuçsuz kalması halinde yasal içerikli ihtarname tebliğ ettirmek suretiyle dava açması gerekir. Dava hakkına ilişkin bu husus mahkemece kendiliğinden göz önünde bulundurulmalıdır.

Devamını Oku..

Yargıtay 21. Hukuk Daires’nin 21.01.2014 tarihli 2013/14998 Esas ve 2014/852 Karar sayılı ilamında özetle; dava meydana gelen trafik iş kazası sonucu ölen sigortalının eşi ve çocuklarının maddi ve manevi tazminat istemine ilişkindir. Uyuşmazlık, tazminatın belirlenmesinde esas alınacak ücrete ilişkindir. Mahkemece Çevre ve Şehircilik Bakanlığı Yüksek Fen Kurulu tarafından bildirilen inşaat birim fiyatlarına esas işçilik ücretleri dikkate alınarak tazminatın hesaplattırılması isabetlidir. Ancak bildirilen ücretler brüt ücret olup bunların yöntemince netleştirilerek net ücret üzerinden tazminatın hesaplanması gerekirken, Çevre bakanlığınca bildirilen ücretlerin net ücret kabulü ile hesaplama yapılması isabetsizdir. Öte yandan hükme esas alınan hesap bilirkişi raporunda günlük ücretin belirlenmesi sırasında günlük çalışma saatinin 8 saat kabul edilmek suretiyle günlük ücretlerin tespit edildiği görülmektedir. Oysa 4857 sayılı yasanın 63. maddesine göre günlük çalışma süresi 7,5 saat olup bunun üzerindeki bir çalışma süresinin günlük ücretin belirlenmesinde esas alınması da isabetsiz olmuştur. Yapılacak iş, Çevre ve Şehircilik Bakanlığı Yüksek Fen Kurulu tarafından bildirilen inşaat birim fiyatlarına esas işçilik ücretlerinin brüt ücretler olduğu ve günlük çalışma süresinin 7,5 saat olduğu dikkate alınarak davacının zararı yeniden hesaplatılmak, hesaplanan bu zarardan Kurumca bağlanan gelirlerin ilk peşin değerinin rücu edilebilecek kısmını indirmek, usuli kazanılmış haklar gözetilerek sonucuna göre karar vermekten ibarettir.

Devamını Oku..

Yargıtay 7. Hukuk Dairesi’nin 27.10.2015 tarihli 2015/26610 Esas ve 2015/20652 Karar sayılı kararında özetle; davacı işçinin fazla çalışma yapıp yapmadığı ve ulusal bayram genel tatillerde çalışıp çalışmadığı konusunda taraflar arasında uyuşmazlık bulunmaktadır. Somut olayda, ulusal bayram genel tatil ve fazla çalışma iddiasında bulunan davacı bunu kanıtlama yükümlülüğü altındadır. Davacının bu yönde dinlettiği tanıkların davalı işverene karşı açtıkları ve halen görülmekte olan davaları vardır. Davacı tanıklarının davaları bulunması dolayısı ile aralarında menfaat birliği bulunduğundan dosyaya sunulan puantaj kayıtları ve davalı tanıkları yerine davacı tanık beyanlarına dayalı olarak fazla çalışma ile hafta tatili ve ulusal bayram genel tatil alacağına hükmedilmesi hatalı olup kararın bozulması gerekmiştir.

Devamını Oku..

Yargıtay 3. Hukuk Dairesi’nin 17.11.2015 tarihli 2015/282 Esas ve 2015/18181 Karar sayılı kararında özetle; Yargıtay Hukuk Genel Kurulu kararı ile; elektrik abonelerinden kayıp-kaçak bedeli alınamayacağı içtihadında bulunulmuştur. Dairemiz de, Genel Kurul kararındaki ilkeleri de benimseyerek, kayıp-kaçak bedeli yanında, sayaç okuma, perakende satış hizmeti, iletim sistemi kullanım ve dağıtım bedellerinin de dağıtım şirketleri tarafından elektrik abonelerinden alınamayacağına karar vermiştir. Hâl böyle olunca; mahkemece, açıklanan ilke ve esaslar gözetilerek, davalı kurumun abonesi olan davacıdan kayıp-kaçak bedeli yanında, perakende satış hizmet bedeli, PSH(sayaç okuma) bedeli, iletim bedeli, dağıtım bedellerini de tahsil edemeyeceği gözetilmek suretiyle, davacıdan tahsil edilmemesi gereken toplam bedelin belirlenmesi yönünden ifade edilen ilkeler de dikkate alınarak alanında uzman bilirkişi ya da bilirkişi heyetinden Yargıtay ve taraf denetimine elverişli rapor alınması suretiyle hüküm tesis edilmesi gerekir.

Devamını Oku..

Yargıtay 17. Hukuk Dairesi’nin 06.12.2011 tarihli 2010/10620 Esas ve 2011/11734 Karar sayılı kararında özetle; aracın hava yastığı açılırken gaz çıkışı olup olmadığı, somut olayda iddia edildiği şekilde yanıcı ve yakıcı özelliği bulunup bulunmadığı, araç fotoğrafları ve kazanın oluş şekline göre hava yastığının patlayıp patlamadığı, bu hususta davalı P. A.Ş. yüklenebilecek kusur bulunup bulunmadığı gibi hususların belirlenmesi için İTÜ Otomotiv Anabilim dalından seçilecek bilirkişi heyetinden ayrıntılı denetime açık ve gerekçeli rapor alınarak sonucuna göre davacının tedavisi yapılan hastanelerden tüm tedavi evrakları getiri-lirek yeniden değerlendirilme yapılması için Adli Tıp Kurumu Genel Kurulundan ek rapor alınarak karar verilmesi gerekirken yazılı şekilde eksik inceleme ile hüküm kurulmuş olması doğru görülmemiştir.

Devamını Oku..

Yargıtay 7. Ceza Dairesi’nin 28.01.2016 tarihli 2014/2245 Esas ve 2016/772 Karar sayılı kararında özetle; usulüne uygun alınan arama kararı gereğince sanığa ait araç içinde yapılan aramada 2 paket bandrolsüz ve kaçak sigara ile 4 adet sigara karton parçası ele geçirildiği olayda; sanığın dava konusu sigaraların satışını yaparken yakalanmadığı, aracında ele geçen sigara miktarı ve niteliğinin de ticari boyutta bulunmadığı ayrıca 4 adet sigara kartonun da suçun sübutu yönünden yeterli olmadığı anlaşılmakla sanık savunmasının aksine mahkumiyeti için her türlü şüpheden uzak, kesin, yeterli ve inandırıcı delil bulunmadığı halde, beraati yerine mahkumiyetine karar verilmesi yasaya aykırıdır.

Devamını Oku..

Yargıtay 2. Hukuk Dairesi’nin 19.01.2016 tarihli 2015/10778 Esas ve 2016/900 Karar sayılı ilamında özetle; davalı-davacı tanığının, davacı-davalı erkeğin başka bir kadınla ilişkisinin olduğuna dair mahkemece kusur olarak kabul edilen ifadesi kadından aktarılan beyan olup hükme esas alınamaz. Mahkemece kabul edilen davacı-davalı erkeğin evlilik birliğine ilişkin görevlerini yerine getirmemesi ise tek başına kadının kişilik haklarına saldırı olarak değerlendirilemez. Davacı-davalı erkekten kaynaklanan kadının kişilik haklarına saldırı teşkil eden maddi bir olayın varlığı da kanıtlanamamıştır. Türk Medeni Kanunun 174/2. maddesi koşulları oluşmamıştır. O halde davalı-davacı kadının manevi tazminat isteğinin reddi gerekirken kabulü usul ve yasaya aykırı olup bozmayı gerektirmiştir. Tarafların tespit edilen ekonomik ve sosyal durumlarına, boşanmaya yol açan olaylardaki kusur derecelerine, paranın alım gücüne, ihlal edilen mevcut ve beklenen menfaatlerin kapsamına nazaran, davalı kadın yararına hükmolunan maddi tazminat çoktur. Türk Medeni Kanununun 4. maddesindeki hakkaniyet ilkesi ile Türk Borçlar Kanununun 50. ve devamı maddeleri hükmü nazara alınarak, daha uygun miktarda maddi tazminat takdiri gerekir.

Devamını Oku..

Yargıtay 7. Hukuk Dairesi’nin 12.07.2013 tarihli 2013/11622 Esas ve 2013/13283 Karar sayılı kararında özetle; feshin geçerli olduğunu belirleyen kesin hüküm işçinin ihbar ve kıdem tazminatına hak kazandığı sonucunu doğurur. Zira geçerli fesih, işçinin ihbar ve kıdem tazminatı almasına engel teşkil eden “haklı fesih” değildir.

Devamını Oku..

Yargıtay 8. Hukuk Dairesi’nin 10.05.2012 tarihli 2012/2962 Esas ve 2012/4028 Karar sayılı kararında özetle; işçi alacağı ilamda brüt olarak belirtilmiş ise, alacaklı vergi ve sigorta primlerini indirdikten sonra net miktar üzerinden takip yapabilir. Kıdem tazminatının en yüksek mevduat faizi, fesih tarihinden itibaren birer yıllık devreler halinde hesaplanır. En yüksek mevduat faizi oranı hakkında bankalardan fiilen uygulanan faiz oranları sorulmalıdır.

Devamını Oku..

Yargıtay 22. Hukuk Dairesi’nin 08.12.2015 tarihli, 2014/21963 esas sayılı 2015/34027 sayılı kararına göre; fazla çalışma, hafta tatili ve genel tatil alacakları yönünden, davacı haftada kaç saat fazla çalışma yaptığını, hangi hafta tatillerinde ve genel tatillerde çalıştığını belirleyebilmekte ise de hakimin hesaplanan miktardan hangi oranda takdiri indirim yapacağını bilebilecek durumda değildir. Bu sebeple, fazla çalışma, hafta tatili ve genel tatil alacakları belirsiz alacak davasına konu edilebilir. Uyuşmazlık konusu kıdem ve ihbar tazminatı ile yıllık izin ve yemek ve yol ücreti farkı alacakları bakımından, talep içeriğinden de açıkça anlaşıldığı üzere, davacı çalışma süresini, en son ödenen ücreti, alması gerektiğini iddia ettiği aylık ücret miktarını, hak kazandığı yıllık izin süresini ve kaç gün ücretli izin kullandığını, ödenmeyen yol ve yemek ücreti miktarını belirleyebilmektedir. Tazminat hesaplamasına esas alınacak aylık ücrete ek para veya parayla ölçülebilen sosyal menfaatleri de belirleyebilecek durumdadır. Bu halde kıdem ve ihbar tazminatı ile yıllık izin ve yol ve yemek ücreti farkı alacakları, belirsiz alacak değildir. Dava konusu edilen alacakların gerçekte belirlenebilir olmaları ve belirsiz alacak davasına konu edilemeyecekleri anlaşılmakla, kıdem ve ihbar tazminatı ile yıllık izin ve yol ve yemek ücreti farkı alacakları yönünden hukuki yarar yokluğundan davanın usulden reddi gerekir.

Devamını Oku..

Yargıtay 5. Hukuk Dairesi’nin 27.01.2016 tarihli, 2015/17413 esas ve 2016/1263 sayılı kararına göre; kamulaştırılan taşınmaz ile emsalin üstün ve eksik yönleri belirlenip kıyaslaması yapılarak zeminine; resmi birim fiyatları esas alınıp, yıpranma payı da düşülerek binaya değer biçilmesinde ve tespit edilen bedelin bloke ettirilerek hükmün kesinleşmesi beklenmeden davalı tarafa ödenmesine karar verilmesinde bir isabetsizlik görülmemiştir. Arazi niteliğindeki taşınmazlara objektif değer artırıcı unsur ilavesi mümkün iken arsa ve yapılara objektif değer artırıcı unsur ilavesi mümkün olmadığı halde yapılara objektif değer artırıcı unsur ilave edilmek sureti ile fazla bedel tespiti doğru görülmemiştir.

Taraflar arasındaki 4650 s. Kanunla değişik 2942 sayılı Kamulaştırma Kanununun 10. maddesine dayanan kamulaştırma bedelinin tespiti ve kamulaştırılan taşınmazın davacı idare adına tescili davasından dolayı yapılan yargılama sonunda: Davanın kabulüne dair verilen yukarıda gün ve sayıları yazılı hükmün YARGITAY’ca incelenmesi, taraf vekillerince verilen dilekçelerle istenilmiş olmakla, dosyadaki belgeler okunup uyuşmazlık anlaşıldıktan sonra GEREĞİ GÖRÜŞÜLDÜ:

Devamını Oku..

Yargıtay 21. Ceza Dairesi’nin 01.02.2016 tarihli 2015/6387 esas ve 2016/619 sayılı kararına göre; sanıklar hakkında resmi belgede sahtecilik suçundan kurulan mahkumiyet hükümlerine ilişkin incelemede; sahte olduğu iddia edilen belgelerin asıllarına ulaşılamamış olması karşısında fotokopilerden ibaret belgelerin resmi belgede sahtecilik suçu yönünden “belge” vasfını taşımayacağı cihetle, suçun maddi unsurunun oluşmadığı gerekçesiyle beraate karar verilmesi gerekirken mahkumiyete hükmedilmiş olması yasaya aykırıdır.

Devamını Oku..